 |
บทความของพ่อ
รู้มั้ย ลูกเคยตัวเล็กพอจะอยู่บนฝ่ามือพ่อแบบนี้
พ่อเคยชูลูกขึ้นแล้วบอกแม่ของลูกว่า เด็กคนนี้จะเป็นเด็ก
ที่เจ๋งที่สุดในโลก โตไปแล้วจะมีชื่อเสียงกว่าใครๆ และมัน
ก็เป็นเรื่องยอดเยื่ยมที่สุดในชีวิตของพ่อทีได้เห็นลูกเติบโต
ทุกๆ วันของลูกเป็นวันพิเศษของพ่อ
"แต่หลังจากลูกโตขึ้น เริ้มมีชีวิตเป็นของตัวเอง
อะไรบองอย่างก็ทำให้ลูกเปลี่ยนไป ลูกหยุดที่จะเป็นตัวเอง
แล้วปล่อยให้คนมาชี้นิ้วที่หน้าลูก และบอกว่า "แกมันไม่มีอะไรดี!"
ทีนี้พอสิ่งต่างๆ ในชีวิตลูกดูยากขึ้นมีอุปสรรคมากขึ้น ลูกก็เริ่มมอง
หาอะไรซักอย่างมากล่าวโทษ เหมือนอย่างที่ลูก พูดว่ากำลังอยู่ใต้เงาบางอย่างที่ปกคลุมอยู่
"ขอพูดอะไรซักอย่างที่ลูกน่าจะรู้ดีอยู่แล้วนะ.....
"โลกไม่ได้มีแค่สายรุ้งและแสงแดดอันสดใส โลกที่แท้จริงมันโหดร้าย
และมันก็ไม่สนใจด้วยว่าลูกจะแกร่งขนาดไหน มันจะซัดลูกให้หมอบอยู่
ตรงนั้น ถ้าลูกปล่อยให้มันทำ
"ไม่ว่าลูก หรือพ่อ หรือใครก็ตาม หมัดเราหนัก
ไม่เท่ากับที่"ชีวิต"มันจะซัดใส่เราหรอก
มันจึงไม่สำคัญเลยว่า หมัดของเราจะหนักขนาดไหน มันสำคัญ
ว่าเราอึดพอจะรับหมัดได้มากเท่าไหนต่างหาก
ทนให้ไหวและยังก้าวต่อไปได้ นั้นแหละ! สิ่งที่คนที่ได้ชัยชนะ เขาทำกัน
"ถ้ารู้ว่าลูกมีคุณค่า ก็ไปเลย ไปทำอย่างที่ลูกตั้งใจ
แต่ลูกต้องรับเรื่องหนักๆ ของมันให้ได้ ไม่ใช่พอทำไม่ได้
ก็เอาแต่ชี้นิ้วแล้วพูดว่า ลูกไม่ได้อยู่ในที่ที่ต้องการ เพราะ
ไอ้คนนั้น ไอ้คนนี้ หรือใครก็ตาม
"ทำอย่างนั้นมันขี้ขลาด! และนั้นไม่ใช่ลูก ลูกดีกว่านั้นเยอะ
"พ่อรักลูกเสมอ ไม่ว่ามันจะเป็นยังไง ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
ลูกเป็นลูก และเป็นเลือดของพ่อ ลูกเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตพ่อ"
"ลูกต้องเริ่มเชื่อมั่นในตัวเอง แล้วลูกจะเข้าใจชีวิต"
ปล.จากหนังสืออะไรซักอย่างจากโต๊ะทำงานของพ่อ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น